In vergelijking met de frequent voorkomende heupfracturen, zijn bekken- en acetabulumfracturen relatief zeldzaam. Deze fracturen komen voornamelijk voor in 2 populaties. Enerzijds zijn er de jonge, actieve patiënten waarbij een hoogenergetisch trauma aan de basis van het letsel ligt. Vaak is dit een val van grote hoogte of een verkeersaccident. Anderzijds zijn er de oudere, osteoporotische patiënten waarbij een mineur trauma reeds een bekken- of acetabulumfractuur kan veroorzaken.
Bij de jongere patiënten komen deze fracturen vaak voor in combinatie met andere letsels, meer bepaald ter hoogte van het abdomen, thorax en hoofd. De hoogenergetische aard van het trauma is verantwoordelijk voor de hoge mortaliteit bij dergelijke letsels.
De chirurgische behandeling van acetabulumfracturen is zeer complex en er zijn verschillende complicaties beschreven. Zeker in de vroege fase moet het trauma- en chirurgisch team attent zijn voor verwikkelingen. De voornaamste complicaties op korte termijn zijn massieve bloeding en zenuwletsels. Op lange termijn is de ontwikkeling van posttraumatische artrose beschreven in tot 30% van de gevallen, waarna het plaatsen van een heupprothese vaak de enige oplossing is. Meerdere studies tonen aan dat ervaring de bepalende factor is voor de korte en lange termijn resultaten van acetabulumfracturen. Naarmate de ervaring van de chirurg groeit, zal de anatomische reductie van het gewricht beter zijn wat de overlevingskans van het gewricht ten goede komt. Het is bijgevolg belangrijk als chirurg om voldoende blootstelling te hebben aan dergelijke fracturen.
Het bekkenteam van de Orthoclinic (Dr. Maxence Vandekerckhove, Dr. Jan Van Meirhaeghe, Dr. Jan Vanlommel en (sinds 1/8/22) Dr. Anthony Van Eemeren) behandelt jaarlijks ongeveer 45 bekken- en acetabulumfracturen chirurgisch . Hiervan is 30% procent verwezen vanuit andere centra uit de regio.
Bij opname via de dienst spoedgevallen wordt een initieel assessment verricht waarbij de vitale parameters worden nagekeken en de patiënt gestabiliseerd wordt. Vervolgens zal beeldvorming verricht worden met in de eerste plaats conventionele radiografieën ( RX bekken face en Judet views). Na de diagnose van een bekken- of acetabulumfractuur zal een CT met 3 dimensionele reconstructies gebeuren om het fractuurpatroon beter te begrijpen en een chirurgische planning op te stellen. Naargelang het type fractuur wordt er een timing opgemaakt met indien nodig onmiddellijk actie. De meest voorkomende urgente behandeling is een stabilisatie van het onstabiele bekken met een externe fixator. Indien een grote bloeding te diffuus is en niet kan gestopt worden via embolisatie, is een packing van de pre sacrale en pre vesicale veneuze plexus in urgentie noodzakelijk. Eens de patiënt stabiel is, kan in tweede tijd een definitieve stabilisatie gepland worden. Afhankelijk van het karakter van de fractuur dienen we het bekken/acetabulum via anterieur of posterieur te benaderen. Soms worden beide benaderingswijzen gebruikt zo de fractuur dit verijst. Er zijn meerdere goede toegangswegen maar elk heeft zijn voor- en nadelen, gezien de complexe drie dimensionele anatomie van het bekken. De meest gebruikte approaches in onze dienst zijn de “Modified Rieves-Stoppa”, de “Ilioinguinale” en de “Kocher-Langenbeck”.
